Maricarmen cóntanos o ben que se dan as cebolas no Ézaro, onde os terreos de cultivo son parcelas moi pequenas, pero a auga abundante, o que lle da un sabor especial moi apreciado no mercado. Esta característica das cebolas e a integración na gastronomía local, fai que ás persoas do Ézaro se lles chame ceboleiras.

Cando non había conxeladores nos fogares, un xeito de conservar o peixe cando había excedente, era salándoos nos lagares. Celina contóunolo a carón dun deles, que se atopa na praia de Ézaro.

Lela cóntanos, cunha pincelada de humor, que as mulleres eran as que carrexaban as toradas de madeira dende as montañas ata os serradoiros da costa.

Tanto Lela como Celina carrexaron cemento e area dende o Canal de Santa Uxía ata as Teixoeiras. Tamén tiveron que presenciar mortes por derrubamentos, por explosións de barrenos, e por silicose.

Celina e Lela fálannos da Arte, unha técnica de pesca tradicional na que as mulleres tiñan un gran protagonismo. As dúas tiraron da Arte na praia de Ézaro cando eran novas.

Celina cóntanos que nos tempos da construcción dos túneles da central hidroeléctrica do Ézaro, existía un funicular para transportar os materiais dende o Coadoiro ata a Pedra da Folga. En ocasións, ela tamén montaba para ir buscar pólvora á fábrica.

María Luisa comparte os recordos sobre o barqueiro e a posterior construción da ponte do Ézaro.

Alejandro cóntanos a evolución da construción de embarcacións de pesca en Ézaro.

Un lugar para un recordo colectivo sobre o lugar onde se poñían a secar as redes e as velas, que se impermeabilizaban con aceite de liñaza.

En Ézaro é coñecida como Marisol. Ela cóntanos onde se lavaba e como secaban a roupa aproveitando o calor das máquinas da fábrica hidroeléctrica.

Acompañamos a Dolores a Suarriba (Fisterra) para que nos ensinara como era a escola cando ela era nena, e o lavadoiro onde lavaba. Tamén nos conta que, aínda vivindo a carón do mar, foi á praia por primera vez coa súa neta.

Cando Antonio tiña 13 anos, vivía nunha casa de aluguer coa súa nai e os seus irmáns, pero a casa ardeu xunto cos cartos que tiñan aforrados para mercala.
Antonio recorda e agradece a solidariedade da xente de Fisterra, que se volcou para axudalos a saír adiante.

Con Marisol adentrámonos nos seus recordos de redeira dende o choio de Olegario.

Alicia tiña que roubarlle as gafas de mergullo a seu irmán Fernando. Hoxe ten unha empresa de mergullo en Fisterra.

Conchita cóntanos o proceso de encascar as redes para unha mellor conservación.

Elena cóntanos como ía coller o argazo coa súa irmá e unha amiga, sendo moi pequenas, bogando pola costa nunha chalana dende a praia do Almacén.

Marichelo fàlanos, na ferretería do seu pai Juan de Xacobo, de toda a variedade de produto que se ofrecía cando ela era unha rapaza.

Rosa fálanos dende a Cruz de baixar, un dos lugares que tiñan para o descanso, das viaxes da súa nai ás aldeas para vender mercancía.

Maruja fálanos de cando se fixo profesional do marisqueo, e do mal que o pasou cando tivo que vixiar o furtivismo en Sardiñeiro.

Evangelina cóntanos que ela era a encargada de vestir as nasas que facía o seu marido, e despois iba no barco con él a largalas e a recollelas.

María, como outras rapazas de Fisterra, traballaban para as familias dos torreiros que vivían no faro. Cada día percorría o traxecto de Fisterra ao faro, carrexando os produtos que lle encargaban o torreiro e a súa muller, dos que garda gratos recordos.

Maruja cóntanos cómo era o traballo na fábrica de conservas de Sardiñeiro

Fina cóntanos como vendía o peixe en Fisterra, na Praza do campo.

Rosita fálanos de cómo se divertían no Baile de Corea cando eran mozas.

Marisol cóntanos como aprendeu a pescar calamar no porto de Sardiñeiro.